Pesum Arangam-41

Chapter-41
26.02.2009

இவ்வுலகு (1) அசைகின்றவைகள் (2) அசையாதவை ஆகிய இரு தன்மைகளையுடையது.

இவ்வுலகில் ஏற்படும் ஆபத்துக்கள் (1) மனுஷ்யாளால் ஏற்படுவது (2) தெய்வத்தினால் ஏற்படுவது.

இந்த உலகைக் காப்பாற்ற (1) தயை (2) பொறுமை இவையிரண்டும் தேவை.

பெருமாளுடைய இவ்விரு குணங்களும் வடிவெடுத்து வந்ததுதான் பாதுகைகளாகும்.

தயை என்பது ஒரு ஜீவன் வருந்தித் தவிக்கும் போது எவ்வித பிரதிபலனும் எதிர்பாராமல் அந்த ஜீவனுடைய வருத்தத்தினை போக்குவதாகும். இவ்விரு பாதுகைகளும் இவ்வுலகில் குறைவில்லாத சுகத்தினையும், மோக்ஷ சுகத்தினையும் அருள வல்லவை.

ஒரு காரியம் நடக்க வேண்டுமானால் (1) நம்முடைய முயற்சி (2) தெய்வ அனுக்ரஹம் ஆகிய இரண்டும் தேவை.

பாதுகைகள் நம்முடைய க்ஷேமத்திற்காக தெய்வம் செய்ய வேண்டிய வேலையும், மனுஷாள் செய்ய வேண்டிய வேலையும் இரு உருவமெடுத்து வந்தது போலுள்ளது. பாதுகையாய் அவதாரம் எடுத்த ஆழ்வார் முதலான ஆச்சார்யர்கள், இவ்வுலகின் க்ஷேமத்திற்காக ஜனங்கள் செய்யவேண்டிய வேலைகளைத் தாமே செய்தார்கள். அவ்வாறு செய்வதற்குரிய ஒத்தாசையான வேலைகளையும் செய்வித்தார்கள். தெய்வத்தினையும் செய்வித்து எல்லாவற்றையும் காப்பாற்றினார்கள்.

நம் சரீரத்தில் (1) ஜீவன் (2) இந்த ஜீவனுக்கு எஜமானான தெய்வம் இரண்டும் உள்ளது.

பாதுகைகள் நம் குற்றத்தினைப் பொருட்படுத்தமால் நமக்காக தெய்வத்திடம் சிபார்சு செய்து நம்மை கரை சேர்க்கின்றது.

பெருமாள் (1) லீலாவிபூதி (2) நித்யவிபூதி ஆகிய இரண்டிலும் வசிக்கின்றான். லீலாவிபூதி என்பது 14 லோகங்களும் அடங்கிய ஓர் இடம். பூமிக்கு மேல் 7 லோகம். பூமிக்குக் கீழ் 7 லோகம். இவ்விரண்டும் சேர்ந்தது லீலாவிபூதி.

நித்யவிபூதியானது பரமபதம் – அழிவில்லாதது.

பெருமாளைப் பற்றி விரிவாக நமக்கு எடுத்துரைப்பது (1) வேதங்கள் (2) ஸ்மிருதிகள் ஆகிய இரண்டும் ஆகும்.

சாஸ்திரம் (1) அபரவித்தை (2) பரவித்யை என இருவகையாக உள்ளது. அபரவித்தையானது பகவானையும், அவனையடைய வேண்டிய கார்யங்களைப் பற்றியும் தீர்மானிக்கக் கூடிய அறிவு
(2) பரவித்யை என்பது பகவானைப் பற்றிய த்யானம் மட்டுமேயாவது.

(1) யோகம் (2) க்ஷேமம் ஆகிய இரண்டும் இன்பமளிக்கக்கூடியது. யோகம் என்றால் ஒரு வஸ்து நமக்கு வசப்படுதல். க்ஷேமம் என்றால் அது எவ்வித குறையுமில்லாதிருப்பது.

காலமானது (1) தக்ஷிணாயனம் (2) உத்தராயணம் ஆகிய புண்ய காலங்களையுடையது.

ஒரு நாளானது (1) ப்ராத ஸந்த்யை (2) ஸாயம் ஸந்த்யை ஆகிய இரண்டு பிரிவாகும்.

மேற்கூறிய அனைத்தும் இரண்டு பாதுகைகளாய் அவதாரம் எடுத்துள்ளன.

(1) புண்ணியம் (2) பாபம் ஆகிய இரண்டும் இரு விலங்குகள். புண்ணியம் சுகத்தினை உண்டு பண்ணும்
(2) பாபம் துன்பத்தினை உண்டு பண்ணும்.
இந்த இரண்டையும் கடந்து நிற்பதுதான் மோக்ஷமாகும்.

பாதுகைகள் இரண்டும் இந்த இரு விலங்கினின்றும் நாம் அகப்பட்டு கொள்ளாதபடி நிலையான மோக்ஷத்திற்கு நம்மை அழைத்துச் செல்கின்றது.

பெருமாளைத் தவிர மற்றப் பலன்களை ஆசைப்பட்டவர்களைப் பெருமாள் தன்னிடம் அழைத்துக் கொள்ள மாட்டான்.

நாமோ பெருமாளைத் தவிர மற்றைய சிந்தனைகளில்தாம் பொன்னான நம் பொழுதினைப் போக்கிக் கொண்டிருக்கின்றோம்.

இதிலிருந்து மீள ஒரே வழி –
பாதுகையினிடத்து பிரபத்தி – அதாவது ஆச்சார்யன் திருவடிகள்தாம்.

Advertisements

Pesum Arangam-40

Chapter-40
24.02.2009

ப்ரபத்யே பாதுகாரூபம் ப்ரணவஸ்ய கலாத்வயம் !
ஓதம்மிதமிதம் யஸ்மிந் அநந்தஸ்யாபி தத்பதம் !!

பாதுகாரூபம்: பாதுகையினுடைய ரூபமாயிருக்கின்ற
கலாத்வயம்: இரண்டு பாகம் (அ, உ என்கின்ற இரண்டு பாகம்) – ஒதம்: ‘ஓ” என்கின்ற

பெருமாளின் பாதுகைகள் இரண்டும் எப்போதும் இணைபிரியாது, ப்ரணவத்திலுள்ள அ, உ என்ற இரண்டு
எழுத்துக்களும் சேர்ந்த ‘ஓ;’ என்கிற எழுத்து போலிருக்கின்றது.

‘அ’ காரமும் ‘உ’ காரமும் சேர்ந்த ஒரு எழுத்துதான் ‘ஓ’ என்னும் எழுத்து. ‘அ’ என்கிற எழுத்து பெருமாள் ‘உ’ என்கிற எழுத்து தாயார்.

எப்படி பெருமாளும் தாயாரும் இணைபிரியாது இருக்கின்றார்களோ அது போன்று இந்த பாதுகைகளும் சற்றும் பிரிவதில்லை.

எப்படி பெருமாளும் தாயாரும் ஒன்றாகயிருந்து இந்த உலகை ரக்ஷிக்கின்றார்களோ அது போன்று இந்த இரு பாதுகைகளும் பெருமாளுடைய திருவடிகளை விட்டுப் பிரியாமல் உலகத்தைக் காப்பாற்றுகின்றது.

பாதுகையே சரணம் என்றடைந்தவன் –
பெருமாளையே சரணடைந்தவன்தான்.

இந்த ‘ஓ’ என்கிற எழுத்து ‘ம்’ என்ற எழுத்துடன் சேர்ந்தேதான் இருக்கும். ‘ஒ’ என்கிற எழுத்து பெருமாளும் தாயாரும், ‘ம்’ என்கின்ற எழுத்து ஜீவன். பெருமாளும் தாயாரும் நம் எல்லா ஜீவனிடத்தும் பிரியாமல் உள்ளார்கள்.

இதனைத்தான் ‘ஓ’ என்கிற எழுத்தும் ‘ம்’ என்கிற எழுத்து இணைந்து நமக்கு ‘ஓம்’ காரமாய் உணர்த்துகின்றது.

இந்த இணைபிரியாத பாதுகைகள் இது எல்லாவற்றிலும் சிறந்தது. பெருமாளின் திருப்பாதங்களையும் சேர்த்து பாதுகாக்கின்றதே!

ஆழ்வார், ஆச்சார்யன் ஆகியோரை அடைந்தவன் அரங்கனை அடைந்தவன்தான். ஏனெனில் ஆச்சார்யர்களும், பெருமாளும் ஒருவருக்கொருவர் பிரிவதேயில்லை.

பெருமாள் ஆச்சார்யனுக்கு ஸ்வாதீனமாயிருக்கின்றார்.

ஆச்சார்யன் திருவடிகள் அளவிலா ஆனந்தம்!.

Pesum Arangam-39

21.02.2009

நம்பெருமாளின் முழுத் திருவடி பாரத்தையும் சுமந்து சுகமடைய ஆதிஸேஷன் எண்ணியதாம். அதனால் பாதுகையாய் அது மாறியது, பாதுகா ரூபமாக அவதரித்தது என்கிறார் வைணவ ஆச்சார்யர்களில் ஸ்ரேஷ்டரான ஆளவந்தார்.

ஆதிசேஷன் பாதுகாரூபமாயிருந்து பெருமாளை முழுதும் தாங்குகின்றார். எனவே பெருமாளைக் காட்டிலும் இவரது கைங்கர்யம், பெருமைப் பெரிது.

இந்த பாதுகையினை பக்தியோடு எவரவர் தம் சிரஸ்ஸில் தாங்குகின்றனரோ (சாதிக்கப் பெறுகின்றனரோ)
அவர்தம் பாக்யம் மிக மிகப் பெரிது.

பாதுகை ஆதிசேஷனுடைய அவதாரமாகயிருந்து சமஸ்த லோகத்தையும் தாங்கும் பெருமாளை தாங்குகின்றது. இந்த பாதுகையினை பூமித் தாய் தாங்குகின்றாள். இந்த பூமியினை பாதுகை ஆதிசேஷனாகிய தன்னுடைய உருவத்தினால் பாதாளலோகத்திலிருந்து தாங்குகின்றது.

ஆதிசேஷனனின் அவதாரமாக பாதுகையிருந்தாலும் பாதுகைதான் உயர்த்தி என்கிறார். இராமன் கானகம் ஏகியபோது பாதுகைதானே அரசாண்டது. ஆதிசேஷன் அல்லவே! எனவே இங்கு பாதுகையாகிய அவதாரமே உயர்த்தி என்கிறார்.

பரதசிரஸி லக்நாம் பாதுகே! தூரதஸ்தவாம்
ஸ்வதநுமபி வவந்தே லக்ஷ்மண: சேஷபூத:
கிமிதமிஹ விசித்ரம் நித்யயுக்த: ஸிஷேவே
தசரத தநயஸ்ஸந் ரங்கநாத: ஸ்வமேவ:

இராமன் வனவாஸம் முடிந்து அயோத்தி திரும்புகின்றார். அப்போது பரதன் பாதுகையினை தம்முடைய சிரஸ்ஸில் எழுந்தருளப்பண்ணிக் கொண்டு எதிர் கொண்டு அழைக்கின்றான். (ஸதா இராமனின் திருவடிகளையே தொழுது கொண்டிருக்கும் பாதுகைக்கு, இராமனின் திவ்யமான முக அழகைக் காண வேண்டும் என்ற ஆவலினால் பரதனின் சிரஸ் மீது ஏறிக் கொண்டதோ..?) அப்போது ஆதிசேஷனுடைய அவதாரமாகிய இலக்குவன் உன்னை வெகு தூரத்திலிருந்து ஸேவித்து கைக்கூப்பிய வண்ணம் உள்ளான். என்ன ஆச்சர்யம் இது!
நீயும் ஆதிசேஷனின் அவதாரம் – இலக்குவனும் ஆதிசேஷன் அவதாரம். இருவருமே ஒருவராயிருக்க உன்னைப்பார்த்து அவர் தொழுவானேன்?

அரங்கன்தான், தசரதனின் தனயனாய், இராமனாய் பிறவி எடுத்தான். அவர் ரெங்கநாதனை ஸேவிக்கவில்லையா? ஆராதிக்கவில்லையா? அது போன்றுதான் இதுவும்!

என்னதான் பெருமாளும், நித்யசூரிகளும், அவதரித்தாலும், உலகத்தாருக்கு ஒரு விஷயத்தினைக் காட்டிக்கொடுப்பதற்காக, சாஸ்திர நியதிக்குட்பட்டு, உலகத்தாருக்கு செய்ய வேண்டிய கார்யத்தினைச் செய்தும், தள்ள வேண்டியதைத் தள்ளியும் வாழ்ந்து காட்டியுள்ளனர்

Pesum Arangam-38

Chapter-38
20.02.2009

ஸ்ரீரங்கநாதனுக்கு மாலையிட்டது போல் அரங்கமாநகரை தீவு ஆக்கி குதூகலிக்கும் காவிரித் தாய்க்கு பொன்னி என்ற ஒரு பெயரும் உண்டு. இந்த பெயர் பாதுகையினால் ஏற்பட்டது என்று நயம்பட
உரைக்கின்றார் ஸ்வாமி தேசிகர்.

லேபே ததாப்ரப்ருதி நுர்நமியம் பவத்யா:
காந்த்யா கவேரதநயா கநகாபகாத்வம் !
யாவந் முகுந்தபதஹேம பதாவநி ! த்வம்
புண்யம் விபூஷிதவதீ புளிநம் ததீயம் !! 739 !!

கவேரதநயா: கவேரன் என்கின்ற ராஜாவின் குமாரத்தியான காவிரியே!
கநகாபகாத்வம்: தங்க ஆறாக பளபளக்கின்றாய்!

ஹே பாதுகே! உன்னுடைய தங்க காந்தி, கவேரன் என்கின்ற ராஜாவின் மகளான காவிரி ஆற்றின் மேல் பட்டவுடன் அது தங்க ஆறாக, அதாவது, பொன்னியாக மாறியது.

இங்கு ‘பொன்னிசூழ் திருவரங்கத்தினை’ – நாம் காவிரிக்கு ஒப்பாக எடுத்துக்கொள்வோம்.
நம்மாழ்வாரும், திருவாய்மொழியும் – ‘பாதுகை மற்றும் பாதுகையின் காந்தி’.

பெருமாள் என்றால் பெரும் (பெரிய) ஆள் (புருஷன்). அவனைத் தவிர மற்றவர்களெல்லாம் பெண்தான். இந்த பெருமாள் பெரியபெருமாளானது, பெருமாளான சாக்ஷாத் ஸ்ரீராமபிரானே ஆராதித்தப்படியினால், பெருமாளே இந்த பெருமாளை ஆராதித்தப்படியினால் பெரியபெருமாள். நம் எல்லாரையும் கரைசேர்க்க திருவரங்கத்தில் காவிரிக்கரையில் காத்திருக்கின்றபடியினால், நம்பெருமாள். அப்படியிருந்தாலும் ஸ்ரீநம்மாழ்வாரால் பாடப்பட்டபடியால்தான், நம்மாழ்வாரே பாதுகையாய் அமர்ந்தபடியால்தான் இவருக்கு இவ்வளவு பெருமையும்!

கநகருசிரா காவ்யாக்யாதா சநைச் சரணோசிதா
ச்ரிதகுருபுதா பாஸ்வத்ரூபா த்விஜாதிபஸேவிதா !
விஹிதவிபவா நித்யம் விஷ்ணோ: பதே மணிபாதுகே
த்வமஸி மஹதீ விஸ்வேஷாம் ந: சுபா க்ரஹமண்டலீ !!749!!

ஹே! பாதுகே! உன்னிடத்தில் மஹா காவ்யங்களான இராமயணம், பாரதம் முதலான காவ்யங்கள் உன்னைப் போற்றுகின்றது!. பெருமாள் மகிழ்வோடு சஞ்சரிப்பதற்கு நீ உதவியாய் உள்ளாய்! சூரியனைக்கு மேல் தேஜஸ்ஸோடுயிருக்கின்றாய்! உண்மையான ஆச்சார்யர்கள், வித்வான்கள் பலரும் உன்னை ஸ்தோத்திரம் பண்ணுகின்றார்கள்! உன்னாலே பெருமாளுடைய திருவடிக்கு விசேஷ ஏற்றம் உண்டாகின்றது!. நீ எல்லாவித உபத்ரவங்களையும், நவக்ரஹங்களினால் ஏற்படும் தோஷங்களையும், போக்கி எல்லா சௌக்யங்களையும் அருளுகின்றாய்!

ப்ரஜ்வலித பஞ்சஹேதி: ஹிரண்மயீம் த்வாம் ஹிரண்ய விலயார்ஹ:
ஆவஹது ஜாதவேதா: ச்ரியமிவ ந: பாதுகே! நித்யம்!

ப்ரஜ்வலித: பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கின்ற
பஞ்சஹேதி: ஐந்து ஜ்வாலை
ஜாதவேதா: – பகவானானவர் – நித்யம்: எப்போதும் ஆவஹது: கொடுக்கவேணும்.

எப்போதும் அக்னி போல் பிரகாசித்துக் கொண்டிருக்கும் தங்கமயமான பாதுகையே! தங்கமாயிருக்கின்ற உன்னை
எங்களுக்கு எப்போதும் கொடுக்க வேணும்!

சாஸ்திரங்கள் அக்னியை த்யானித்தால் ஸம்பத் உண்டாகும் என்கிறது.

உன்னைத் தியானிக்கும் எங்களுக்கு நல்லதொரு ஆச்சார்யனை அருளுவாயாக!

இங்கு ஒரு மாறுபட்ட பிரார்த்தனையை வைக்கின்றார் ஸ்வாமி தேசிகர்.

இங்கு ஆச்சார்யனிடத்தில் பெருமாளைக் கேட்கவில்லை. பெருமாளிடத்தில் ஆச்சார்யனைக் கேட்கின்றார்.

இம்மாதிரியான மாறுபாடெல்லாம் நம்பெருமாள் பக்கலிலேதான் காணலாம். அதனைச் செவ்வனே செய்யவும் செய்வான் அரங்கன்.

திருப்பாணாழ்வார் காவிரியின் அக்கரையில் நின்று அரங்கனை நினைந்து உருகுகின்றார். அவரது எண்ணம் புவியிற் சிறந்த பொன்னரங்கத்தில் தம் திருவடிகள் படக்கூடாது – அரங்கத்துள் வர தனக்கு யோக்யதையில்லை என்பதுதான். வலுக்கட்டாயமாக நம்பெருமாளே அவரைத் திருவரங்கத்தன்னுள் நடக்க வைத்திருந்தால், எண்ணம் முழுதும் எப்போதும் அரங்கத்துள் தம் காலடிபடக்கூடாது என்று எண்ணியிருந்த அவர்தம் கால் கண்டிப்பாக கூசியிருக்கும். முழுதும் மனம் ஓப்பி அரங்கனைத் தரிசித்திருக்க மாட்டார். சில லீலைகள் புரிந்தான். லோக சாரங்கர், ஆழ்வாரிடத்து நம்பெருமாள் ஆணை என்றவுடன் ஏற்றார். நம் வைணவ சம்ப்ரதாயத்தில் பெரியவர்கள் எது செய்தாலும் மறுப்பு ஏதும் சொல்லாமல் ஏற்க வேண்டும்! அது நமக்கேச் செய்யும் கைங்கர்யம் ஆனாலும் சரி! இதனால் ஒப்புக்கொண்டார்.

லோகசாரங்கமுனி அவரை தம் தோள் மீது சுமந்து வந்தார். இதனை திருப்பாணாழ்வார் தமது பாசுரத்தில் முதல் வரியிலேயே “அடியார்க்கென்னையாட்படுத்த விமலன்“ என்று தெளிவுப்படுத்துகின்றார்.

இங்கு ஒரு முக்யமான விஷயம் கவனிக்க வேண்டும். திருப்பாணாழ்வாரின் கொள்கைக்கு விரோதமில்லாதபடி, அவர் காலடி படாதபடி காண வைத்தான் அரங்கன்.

அவரை ஆட்கொண்ட நேர்த்தியை என்னவென்று சொல்வது..?

சாதாரணமாய் தோளின் மீது அமருபவர் சுகமாயிருப்பவர். அவரை சுமப்பவர் கஷ்டப்படுவர். இங்கு தோளின் மீதமர்ந்த திருப்பாணாழ்வார் கூசி நெளிகின்றார். அரங்கன் ஆணையினால் சுமையை ஒரு பாரமாய் கருதாதது பரமனின் கிருபையையெண்ணி ஆனந்தமாய் சுமக்கின்றார் லோகசாரங்கர். இந்த வேறுபாட்டினைக் கவனியுங்கள்.

வேறுபாடுகள் மாறுபட்டு, இந்த ஜீவன் உருப்பட்டு உய்வது உன்னிடத்தில் மட்டுமே சாத்தியம் அரங்கா!

Pesum Arangam-37

Chapter-37
19.02.2009

ஒரு பொருளின் தன்மை வித்யாசமாக தெரியவேண்டுமானால் அதனைக் காட்டிலும் மாறுபட்ட தன்மையுள்ள அதைப்போன்ற ஒரு பொருள் அருகிலிருந்தால்தான், வேறுபாடு தெரியும்.

உதாரணமாக நல்ல சிகப்பழகு எப்போது பளீரீடும்?. என்னைப் போன்ற கறுப்பர்கள் அருகிலிருந்தால் தெரியும். எல்லாருமே சிகப்பு என்றால் இந்த வித்யாசம் தெரியுமோ?

இதைப்போன்று பாதுகையில் தங்கமும் அருகருகில் இந்திரநீலகற்களும் பதிக்கப் பெற்றுள்ளன. இந்த கற்கள் அருகிலிருப்பதால் தங்கத்தினுடைய பளபளப்பு பன்மடங்கு தன் இயற்கையை விட பிரகாசிக்கின்றது. இத்தகையத் தன்மையினைப் பார்த்த பிறகு பாதுகையினைத் தவிர உலகத்திலிருக்கும் தங்கமும், ஓட்டாஞ்சல்லியும் ஒன்றாகத் தெரிகின்றதாம்.

பாதுகையின் தங்கம் நல்ல ஆச்சார்யன். இந்திரநீலக்கற்கள் பாசுரங்கள். இந்த பாசுரங்களின் கருத்தையறிந்து, வேறு உபாயம் ஏதும் நாடாமல், பாசுரபக்தியினாலே பகவானின் திருவடிகளில் நிலைபெறுகின்றான் ஆச்சார்யன். இந்த ஆச்சார்யன் திருவடிகளில் சரணடைந்த பிரபந்நன், ஜீவ ஸ்வரூபம், பரமாத்மா ஸ்வரூபம் முதலானவைகளை உள்ளபடி அறிந்து தெளிகின்றான். அதன் பிறகு, எப்படி தங்கமும் ஓட்டாஞ்சல்லியும் ஒன்றாகத் தெரிகின்றதோ, அதுபோன்று, அவனுக்கு ப்ரும்மபட்டமே கொடுத்தால் கூட, அவன் அதை விரும்புவதில்லை.

ஸதி வர்ணகுணே ஸூவர்ணஜாதே
ஜகதி க்யாதம் அஸெரபாத் அவர்ணம் !
ச்ருதிஸௌரப சாலிநா ஸ்வஹேம்நா
பவதீ செளரீபதாவநி! வ்யுதாஸ்த்த்தத் !! (735)

அஸெரபாத்: வாசனையில்லாததாலே
அவர்ணம்: அபவாதம்

தங்கம் மிக மிக உயர்ந்த வஸ்து. பளபளப்போடு சதா மிளிரக்கூடியது. ஆயினும் அதற்கு ஏதேனும் நல்ல மணமுண்டோ? ஒரு வாசனையுமில்லாதது. இது ஒரு குறைதானே! ஆனால் இந்த குறையை பாதுகையிலுள்ள தங்கம் போக்கடித்தது. ஏனெனில் அது வேத வாசனையோடு கூடியது!.

இந்த உலகில் எத்தனையோ மதங்களிருக்கின்றது. ஆனால் வைணவம் அளவுக்கு சரியான ஆதாரங்களும், யுக்திகளும், உலகத்தின் அனுபவங்களுக்கு ஒத்திருக்கையும் பெரும்பாலுமில்லை.

ஆழ்வாராதிகளாலே, ஆச்சார்யர்களாலே நடத்தப்பட்ட நம்முடைய வைணவத்திற்கு எல்லாம் ஒத்திருக்கின்றது. ஆழ்வார்களின் பிரபந்தங்கள் எல்லா வேதங்களுடைய சாரம்! எல்லா வேதங்களுடைய அர்த்தம்!.

ப்ரதிபந்த மயூர கண்டதாம்நா
பரிசுத்தேந பதாவநி! ஸ்வகேந !
கமலாஸ்தநபூஷணோசிதம் தத்
பவதீ ரத்நமலங்கரோதி ஹேம்நா !! 736 !!

மயூரகண்ட: மயில் கழுத்து
தாம்நா: பளபளப்பை உடைத்தாயிருக்கின்ற.

பாதுகையில் மயில்கழுத்தினைப் போன்று பளபளக்கும் இந்திரநீலகற்கள் பதிக்கப்பட்டுள்ளன. இதனைப்பார்க்கும் போது குற்றமில்லாத தங்கத்தினால் மஹாலக்ஷ்மீயின் கழுத்தினை அலங்கரிக்கக் கூடிய அவளுக்கு மகிழ்ச்சித் தரக்கூடிய பெருமாளாகின்ற ரத்னங்களை இழைத்து அலங்கரிப்பது போலுள்ளதாம்.

பெருமாளும் தாயாரும் அகில உலக சிருஷ்டிக்கு காரணமானவர்கள்.

தாயாருக்கு எல்லா ஜீவன்களுக்கும் மோக்ஷம் தரவேண்டும் என்கின்ற காருண்யம்! பெருமாளுக்கு குற்றம் செய்தால் தண்டனை என்கிற ஒரு குணம். உலகத்திலோ எல்லா ஜீவன்களும் அளவில்லாத குற்றங்களை பண்ணிக்கொண்டேயிருக்கின்றன. அதனால் தாயாருக்கு மிகுந்த மனவருத்தம். ஆழ்வார் ஆச்சார்யர்கள் தாயாரின் வருத்தமறிந்து தம்மையடைந்த அனைவருக்கும் கருணைப் புரிய பகவானை வற்புறுத்துகின்றனர். எவரிடத்தும் ஆட்படாத அரங்கன் இவர்களுக்காட்பட்டு குற்றம் பாராது மோக்ஷம் கொடுக்கின்றபடியால், வருத்தம் தீர்கின்றாள் தாயார். பகவானைக் கண்டு ஸந்தோஷமடைகின்றாள்.

ஸ்வாமி தேசிகர் தமது பாதுகா ஸஹஸ்ரத்தினை தாயார் ஸந்நிதியின் முன்புதான், கம்பர் இராமாயண அரங்கேற்ற மண்டபத்தின் அருகில், கடைசி ஒரு யாமமான இரண்டரை நாழிகைக்குள் பாடினார் என்ற ஒரு கருத்துண்டு.

அற்புத படைப்புக்கள் பல அரங்கநாயகியின் முன்தான் அரங்கேற்றம்!

Pesum Arangam-36

Chapter-36
17.02.2009

ஸ்வாமி தேசிகர், ‘காஞ்சன பத்ததி’ என்னும் பத்ததியில், நம்பெருமாளின் பாதுகை ஸ்வர்ணமயமாயிருப்பதை வர்ணிக்கின்றார்.

தேசிகர் பாடிய காலத்திலிருந்து இன்று வரை நமக்கு ஸேவை புரிவது இந்த ஸ்வர்ணமயமாயுள்ள பாதுகைதான்(ஸ்ரீசடாரி). தேசிகர் பாதுகையில் பல ரத்னங்களும் முத்துக்களும் இழைக்கப்பெற்றுள்ள பாதுகையினை பாடிப் பரவசமடைந்துள்ளார். நம்மையும் பரவசப்படுத்துகின்றார். ஆனால் தற்சமயம் நமக்குக் காட்சி தந்து அருளுவது காஞ்சன பாதுகையான இந்த ஸ்வர்ணமய பாதுகையேயாகும்.

ஸ்ரீரங்கத்தில் தற்சமயம் உள்ள பாதுகை நல்ல காத்திரமாகவும், மிக்க வேலைப்பாடுடனும், எந்தவித ரத்னங்களும் பதிக்கப்படாமல், முழுதும் ஸ்வர்ணமயமான பாதுகையேயாகும்.

கல்யாணப்ரக்ருதிம் வந்தே பஜந்தீம் காஞ்சநச்ரியம் !
பதார்ஹாம் பாதுகாம் சௌரே: பத ஏவ நிவேசிதாம் !!

காஞ்சநச்ரியம்: தங்கத்தின் பளபளப்பு.
பத ஏவ நிவேசிதாம்: உயர்ந்த பட்டமான பகவானின் பாதத்தில் நிலைக்கொண்டுள்ள!

தங்கமயமான இந்த பாதுகையின் பளபளப்புச் சொல்லி முடியாது. அதைப் பெருமாள் தம் திருவடிக்குத் தகுந்ததாய் உள்ளதால் தம் திருவடிகளில் சாற்றிக் கொண்டுள்ளார். அந்த பாதுகையினை நமஸ்கரிக்கின்றேன்!

பாதுகைதேவி திருமார்பிலுறையும் மஹாலக்ஷ்மியினைக் காட்டிலும் உயர்ந்த ஸ்தானமான நம்பெருமாளின் திருவடிகளில் வீற்றிருக்கின்றாள். இது பெருமாளுக்கு சமமான பெருமையுடைத்தாய் விளங்குகின்றது.
இதனை உணர்ந்துதான், ஸ்ரீராமபிரானின் பாதுகையினை ராமன் அமரக்கூடிய ஸ்தானத்தில் பாதுகையினை அமர்த்தி வணங்கினான் பரதன்!.

நல்ல ஆச்சார்யர்களுடைய ஸ்வபாவத்தினை அளவிடமுடியாது. அவர்களது பொலிவு, அறிவு, சம்பத்துக்களை பகவானால் கூட அளவிட முடியாது.
பெருமாள் அவர்களை தமக்கு சமமாக வைத்திருக்கின்றார். இன்னும் சொல்லப் போனால் பெருமாள்தான் நல்ல ஆச்சார்யனாக அவதரிக்கின்றார்.

நாம் கணக்கில்லாத தப்புக்களை செய்து கொண்டேயிருக்கின்றோம். இந்த தவற்றுக்கெல்லாம் நம்மை பகவான் தண்டிக்காதபடி, ஆச்சார்யன் பெருமாளுடைய திருவடிகளில் சரணாகதி செய்து, பகவானை தம் பக்கம் ஸ்வாதீனம் செய்து கொண்டு, தம்மைச் சேர்ந்தவர்களை காப்பாற்றி கரை சேர்கின்றார்!

நாம் உய்ய ஒரே வழி நல்லதொரு ஆச்சார்யன் திருவடிகளே!

From: SRINIVASA RAGHAVAN GOMATAM
E-mail: dhamusri@yahoo.com
Message:
Respected Swamin,
Glories to Shiriyapathy and Pallandu Palandu for Deverir’s kainkaryam. No words can describe our ” Kruthagyai” for the services you are rendering to us thr’ this site.

Your today’s posting on ” Pesum Arangam ” brought in to my memory the following “UBADESA RATHINA MAALAI ” Paasuram (Adeyen request you to take up this Grantham after the completion of ” Paduka Sahasram)
” Gyanam Anuttanam ivaii nanragave udayanana Guruvai adaithakkaal , manelatheer thenaar kamala Thiruma Magal Kozhunan thaanee vaiguntham tharum”.

Once again pallandu pallandu for Swami’s Kainkaryam in maintaining this wonderful site.

Adeyen Raamanuja Daasan,

Gomtam Srinivasa Raghavan

Pesum Arangam-35

Chapter-35
16.02.2009

பாதுகை, நம்மாழ்வாரின் அவதாரம் என்பது நம் அனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம்.

ஆனால் ஸ்ரீரங்கத்தில் அர்ச்சகர்கள் பாதுகையினை ஆராதிக்கும் போது என்ன சொல்லி ஆவாஹனம் செய்கின்றார்கள் தெரியுமா?

கருடனின் மூலமந்த்ரத்தினால்தான் பாதுகைக்கு ஆராதனம் செய்கின்றனர்.

பாதுகையின் மீது கருடனும் பிரதிபலிக்கின்றார்.

கமலாபதி பாதுகே! கதாசித்
விஹகேந்த்ரஸ்த்வயி பிம்பதோ விபாதி !
ஸவிலாஸ கதேபி ரங்கபர்த்து:
நிஜமாத்மாநமிவோபதாது காம: !! (பாதுகா ஸஹஸ்ரம்-712)

கமலாபதி – மஹாலக்ஷ்மிக்கு பர்த்தா! – விஹகேந்திரன்: கருடன் – பிம்பதி: பிரதிபலிக்கின்றார்.

பாதுகையினைப் பெருமாள் தம் திருவடியில் சாற்றிக்கொண்டு சஞ்சாரத்திற்கு எழுந்தருளுகின்றார்.
கருடனுக்கு உடனே ஏக்கம் தன் பேரில் பெருமாள் எழுந்தருளவில்லையே என்று! உடனே அது
என்ன செய்கின்றது? தன் மீது ஏறி சஞ்சரிக்கவேண்டும் என்ற ஆசையினால் பாதுகையினுள்ளே உட்புகுந்தது போலிருக்கின்றதாம்! இதனால் பாதுகையில் கருடனும் பிரதிபலிக்கின்றது என்கிறார் ஸ்வாமி தேசிகர்!

ஆழ்வார்களின் பாசுரங்கள் அனைத்தும் வேதத்தின் சாரம்!
கருடன் வேதஸ்வரூபம்!
கருடன் என்றால் வேதம்!
ஆகவே இரண்டும் ஒன்றுதான்!
பாதுகை நம்மாழ்வாரின் அவதாரம்!
பாதுகை கருடனின் பிரதிபிம்பம்!

இருந்தாலும் நம்பெருமாள் கருடவாஹனத்தில் ஏறியமர்ந்தவுடன் எல்லா தேவதைகளும் அவரவர் வாஹனத்தில் ஏறியமர்ந்து கொள்வார்களாம்! நம்பெருமாள் வாஹனத்திலிருந்து இறங்கி, பாதுகையைச் சாற்றிக் கொள்ளும் போது எல்லா தேவதைகளும் அவரவர் வாஹனங்களிலிருந்து இறங்கி நம்பெருமாளை வணங்குவர். அப்போது அந்த தேவதைகளின் பிரதிபிம்பம் அனைத்தும் பாதுகையில் பிரதிபலிக்கின்றது. அப்போது பெருமாளைப் போல எல்லா தேவதைகளும் பாதுகையினிலிருந்தது போன்ற தோற்றம் உண்டாகின்றது என்கிறார்.

பாதுகையோடு கூடிய நம்பெருமாளின் தரிசனம் ! –
நம் பாவங்கள் யாவும் தொலையும்!.

Pesum Arangam-34

Chapter-34
15.02.2009

க்லுப்தஸ்யாமா மணிபிரஸிதை: க்ருஷ்ணபக்ஷேஷூ ஜூஷ்டா
ச்ரேய: பும்ஸாம் ஜநயஸி கதிம் தக்ஷிணாம் உத்வஹந்தீ!
தேநாஸ்மாகம் ப்ரதயஸி பரம் பாதுகே! தத்வவித்பி:
மௌளௌ த்ருஷ்டாம் நிகமவசஸாம் முக்தி காலாவ்யவஸ்தாம்!!702!!

‘மணிபி:’ இந்திரநீலக்கல்லுகளாலே – ‘அஸிதை:’ கருப்பாயிருக்கின்ற – ‘க்ருஷ்ணபக்ஷேஷூ:’ கிருஷ்ணபட்சத்தாலே – ‘ஜூஷ்டா:’ ஸேவிக்கப்பட்டவள்
‘முக்தி காலாவ்யவஸ்தாம்” : – மோக்ஷத்திற்காக கட்டுபாடில்லாமை.

பாதுகையில் பதிக்கப்பட்டுள்ள இந்திரநீலக்கல்லினால் கருப்பாயிருக்கின்றாய். இது கிருஷ்ணபட்சத்தினைப் போலுள்ளது. தக்ஷிணாயணம் போலுள்ளது. ஆயினும் மோக்ஷம் வேண்டி உன்னிடத்தில் கைங்கர்யம் செய்பவர்கள் அவர்கள் எந்த காலத்தில் இறந்தாலும் மோக்ஷம் உண்டு என்பதனைத் உணர்த்துகின்றாய்!.

உபநிஷத்துக்கள், ‘ஒருவன் பக்தி, பிரபத்தி போன்றவற்றைக் கடைப்பிடிப்பானாயின் அவன் ராத்ரியில் இறந்தாலும், கிருஷ்ணபட்சம், தக்ஷிணாயணம் ஆகிய காலங்களில் இறந்தாலும் மோக்ஷம் உண்டு. இதனைக் கடைப்பிடிக்காது மற்ற உபாயங்களை கடைப்பிடிப்பவர்கள் இந்த காலங்களில் இறந்தால் நல்லகதி கிடையாது” என்கிறது.

இந்திரநீலக்கல் ராத்ரி போன்று இருண்டிருந்தாலும், கிருஷ்ணபட்சம், தக்ஷிணாயணம் போன்றிருந்தாலும் தன்னை அண்டியவர்களுக்கு மோக்ஷம் அளிக்கக்கூடியது.

ஆழ்வாரின் பாசுரங்களை பக்தியோடு அனுசந்திப்பவர் எந்த காலத்தில் இறந்தாலும் மோக்ஷம் கண்டிப்பாக உண்டு. அவர்களுக்கு இந்த மோக்ஷமானது சொந்த வீடு போன்றது.

ஆழ்வார்களின் அவதாரத்தினாலேயும், அவர்கள் பாசுரங்களினாலும்தான், சாந்தி, பக்தி, விரக்தி, தயை, பொறுமை, நல்லபுத்தி போன்ற நல்லகுணங்கள் இவ்வுலகில் விளங்குகின்றது.

பாதுகையில் பதிக்கப்பெற்றுள்ள இந்திரநீலக்கல்லின் காந்தி இருட்டு போலிருக்கின்றது. இந்த இருட்டு அதனை ஸேவிக்கின்றவர்களின் அஞ்ஞானமாகின்ற இருட்டைப் போக்குகின்றது.

காலில் தைத்த முள்ளை, முள்ளால் எடுப்பது போன்று, பெருமாளை அடையமுடியவில்லையே என்று ஏக்கத்துடன் ஆழ்வார்கள் பாடிய, இந்திரநீலக்கற்கள் போன்று, பாசுரங்கள், அதனைக் கற்போரின், பொருள் உணர்ந்தோரின் அஞ்ஞானம் என்கிற மற்றொரு இருட்டினைப் போக்குகின்றது.

ஒருவன் தன்னுடைய குற்றங்களையும், பெருமாள் தமக்கு அகப்படவில்லையே என்றும் நினைத்துத் துக்கப்பட்டால், அவனுக்கு எல்லா ஸம்ஸார துக்கங்களும் போய்விடுகின்றன. ஆகவே பெருமாளை அடையமுடியவில்லையே என்கிற துக்கம் துக்கமில்லை! அது ஒரு இன்பமே! காதலே!.

சூதனாய் கள்வனாகித் தூர்த்தரோடு இசைந்தகாலம்
மாதரார்கயற்கணென்னும் வலையுள்பட்டழுந்துவேனை
போதரேயென்று சொல்லிப் புந்தியுள்புகுந்து – தன்பால்
ஆதரம் பெருகவைத்த அழகனூர் அரங்கமன்றே –
-தொண்டரடிப் பொடியாழ்வார்-

‘சூது’ என்பது பொருளுக்குடையவர் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அவனுடைய பொருளை கொள்ளையிடுவது. மஹாபாரதத்தில் சகுனியும், துரியோதனனும் பஞ்சபாண்டவர்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே அபகரித்தனரே – அது ‘சூது’.

‘களவு” என்பது பிறருடைய பொருளை தன்னுடையது என்ற நினைத்தல். இந்த வெறும் நினைப்பேக் கூட களவுதான். இவ்விதம் நினவோடு இருப்பவன்தான் ‘கள்வன்’. இந்த கள்வரில் பெரிய கள்வன் நாம்தான்!
நம்பெருமாளுக்குச் சொந்தமான இந்த ஆத்மாவை, நம்முடையது, நமக்குச் சொந்தமானது என்ற நினைப்போடு வாழ்கின்றோமே!

ஸர்வேஸ்வரனான நம்பெருமாளை தவிர்த்து சூதரோடும் கள்வரோடும் திரிந்து, பெண்டிரின் கண்ணழகு ஆகின்ற வலையில் அகப்பட்டு, அவர்கள்தம் சுகமே பெரிதென்றெண்ணி அதிலிருந்து மீளமாட்டாமல் இருந்த என்னை, தம்முடைய திவ்ய கண்ணழகைக் காட்டி மீட்போம். என்று பெருங்கருணையோடு திருவுள்ளம் பற்றிய நம்பெருமாள் தம் திவ்யசொரூபத்தினை காட்டியருளி, தரிசு நிலத்தில் பாயும் நீரை பயிரிலே பாயச் செய்வது போல அன்பாலே திருத்தி ஆதரம் பெருக வைத்தான்.

ஸம்சாரிகளாகிய சேதனர்களாகிய நமக்கு ருசி பிறக்கும் போது அனுபவிக்கத்தக்கதாய் உள்ள தேசம் இதுவேயன்றோ..!

Pesum Arangam-33

Chapter-33
13.02.2009

பாதுகையில் பதிக்கப் பெற்றுள்ள இந்திரநீலக்கல்லினைப் பார்த்து ஸ்வாமி தேசிகர் ‘கோரஸம்ஸரண கர்மநாசிநீ’ என்று வர்ணிக்கின்றார். ‘கோர’ என்றால் பாபத்தை உண்டுபண்ணுகின்ற என்று பொருள். ‘ஸம்ஸரண’ பிறப்பதும் இறப்பதுமான என்று பொருள்.

பாதுகையில் பதிக்கப்பெற்றுள்ள இந்திர நீலக்கற்கள் அமிருதமாகிற மழையை பெய்விக்கின்ற இருண்ட மேககூட்டம் போல் காட்சியளிக்கின்றது.
இது, கடும் கோடையைப் போக்கி லோகத்தினைக் காப்பாற்றும் மழையை போன்று, பாபத்தை உண்டு பண்ணும் பிறவிதனை போக்கி ஜனங்களை உஜ்ஜீவிக்கின்றது என்கிறார்.

ஆழ்வார் ஆச்சார்யர்களின் பாசுரங்களின் கருத்துக்களை உள்ளபடி அறிந்தவன், இவ்வுலகத்தின் தொடர்பினால் ஏற்படும் இன்னல்களிலிருந்து விடுபட்டு, மீண்டும் பிறவி எடுப்பதில்லை!

சதமக மணிபங்கை: உந்மயூகைர் திசந்தீ
சரணம் உபகதாநாம் ரங்கநாதேந ஸாம்யம் !
ப்ரதயஸி ஜகதி த்வம் பாதுகே! ஹைதுகாநாம்
உபநிஷதுபகீதாம் தத்க்ரதுந்யாயவார்த்தாம் !!698!!

‘சரணம் உபகதாநாம்’ உன்னையே சரணம் என்றடைந்தவர்களுக்கு ‘ரங்கநாதேந சாம்யம்” ஸ்ரீரங்கநாதன் போல் ஆவதை ‘திசந்தீ’ கொடுக்கின்றாய்!

பாதுகையில் இந்திரநீலகற்கள் இழைக்கப்பெற்றுள்ளன. இதனுடைய வர்ணம் பெருமாளுடைய திருமேனி காந்தி போலுள்ளது. இந்த காந்தி ஸேவிக்க
வருகின்றவர்களையும், பெரியபெருமாளைப் போல் கருப்பாக்கி விடுகின்றது.

உபநிஷத்துக்களில் ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லப்பட்டுள்ளது.
ஒருவன் தான் தனக்கு ஒரு ஸங்கதி வரவேண்டும் – இடைவிடாது அதைப்பற்றியே நினைத்தால், முயற்சித்தால், அது அவனுக்கு வந்துவிடுமென்று சொல்கின்றது.

ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களிலுள்ள கருத்துக்களையறிந்து அதன்படி பக்தியுடன் இருந்தால், பக்தி பண்ணினால், பிறப்பு இறப்பில்லாத உலகமாகிய, பரந்தாமனின் உலகினை அந்த ஜீவன் அலங்கரிக்கும்!

‘ஸம்ஸர்கஜா தோஷகுணா பவந்தி’ என்று ஒரு ஸம்ஸ்கிருத பழமொழி!

அதாவது நம் சேர்க்கை எப்படியிருக்கின்றதோ அது போன்று குணமும் அமையும் என்று பொருள்.
நல்லவரோடு சேரின் நல்ல குணம். கெட்டவரோடு சேர்ந்தால் கெட்ட குணம். நல்ல ஆச்சார்யனிடத்து பக்தியோடு அவர் சொல்படி பணிவோமாயின், நாம் பெருமாளின் கிருபைக்கு எளிதில் பாத்திரமாகின்றோம். நல்ல ஆச்சார்யர்களின் சொல்படி கேட்கின்றார்
பெருமாள்.

இப்பேர்பட்ட ஆச்சார்யனால் நாம் அறிய வேண்டியது – அந்த ஆச்சார்யன் நன்கு அறிந்தது ஐந்து.
அவை

(1) ஜீவன்
(2) பெருமாள்
(3) நம்முடைய பாபம்
(4) பெருமாளின் திருவடிகளையே சரணமாகப் பற்றுவது (சரணாகதி)
(5) பெருமாளுக்கு இஷ்டமான வேலைகளைச் செய்வது (கைங்கர்யம்).

இவற்றை நாம் ஆச்சார்யமுகனேயறிந்தால் நமக்கு அஞ்ஞானம் தொலையும். மெய்ஞானம் பெருகும். மோக்ஷம் ப்ராப்தமாகும்!

Pesum Arangam-32

Chapter-32
12.02.2009

ராமாநுவ்ருத்திஜடிலே பரதஸ்ய மௌமௌ
ரங்காதி ராஜ பத பங்கஜ ரக்ஷிணி! த்வம்!
ஏகாதி பத்ரித ஜகத் த்ரிதயா த்விதீயம்
முக்தாம்சுபி: க்ருதவதீ நவம் ஆதபத்ரம் !! 634 !!

ஆதபத்ரம்: குடை – த்விதீயம்: இரண்டாவது. எது இரண்டாவது குடை..? முக்தாம்சுபி: முத்துக்களுடைய காந்தி!

ராமன் காட்டுக்கு எழுந்தருளியதால் வருந்திய பரதன், ராமனிடமிருந்து பாதுகையைப் பெற்று தம்முடைய சிரஸ்ஸில் எழுந்தருளப் பண்ணுகின்றார். ஸ்ரீராமன் பட்டாபிஷேகத்திற்காக உண்டான குடை பாதுகைக்குப் பிடிக்கப்பட்டு பாதுகை அயோத்தி நோக்கி புறப்பாடு கண்டருளுகின்றது. அப்போது, பாதுகையில் இழைக்கப்பட்டுள்ள முத்துக்களின் காந்தி பரவி, இரண்டாவதாக ஒரு குடையும் பிடிக்கப்படுவது போல் தோன்றுகின்றது.

ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களினால் உலகத்தவர் தரும் மரியாதை, கௌரவம் ஒரு குடை இது பட்டாபிஷேகக் குடை.

ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களினால் அறிந்த ஞானம், ஒரு குடை இது முத்துக்களின் காந்தி. இதுவே நிரந்தரம்!.

இந்த பாதுகையிலிருந்து வெளிப்படுகின்ற காந்தி, எல்லையில்லாத அழுக்குக் கொண்டு அலையும் நம் மனதை சுத்தம் செய்து ஸ்படிகத்தால் செய்த உப்பரிகையைப் போல பண்ணுகின்றன. எதனால் இது இப்படி சுத்தம் செய்கின்றது. பெருமாளுக்கு நம் மனதில் இருக்க வேணுமென்று மிகுந்த ஆவல். ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களின் பிரபாவங்களை நல்ல ஆச்சார்யன் அனுக்ரஹத்தினால் அறிந்தால் நம் மனம் தெளியும். ஸ்படிக உப்பரிகையாகி விடும்! அப்புறம் என்ன! சதா ஆனந்தம்தான்!

மற்றுமோர் தெய்வமுண்டோ? மதியிலா மானிடங்காள்
உற்றபோதன்றி நீங்கள் ஒருவனென்று உணர மாட்டீர்
அற்றம் மேல் ஒன்று அறியீர் அவனல்லால் தெய்வமில்லை
கற்றினம் மேய்ந்த எந்தை கழலிணை பணிமின் நீரே!

கிருஷ்ணா என்றழைக்காமல், ‘கற்றினம் மேய்ந்த எந்தை!’ என்கின்றார் தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார். மற்ற தெய்வங்கள் போல இவன் ஆராதிப்பதற்கு அரியவன் அல்லன்! அன்போடு பசுக்களையும் கன்றுகளையும் மேய்த்துக் கொண்டு எளியவனாயிருப்பவன்! நம் அன்புக்கு ஏங்கும் இயற்கை உறவினான இவனைத் தவிர வேறு தெய்வமில்லை! மோக்ஷத்தினைத் தரும் இவனைத் தவிர்த்து அற்பபலன்களுக்கு ஆசைப்பட்டு மற்ற தெய்வங்களை நாடும் மதியில்லாத மானிடர்களே! உற்ற போதன்றி இவன் ஒருவன்தான் என்பதை நீங்கள் உணரமாட்டீர்கள்!

தன்னைப் பற்றியவர்களுக்கு தன்னொடு ஒத்த போகத்தினைத் தருவதற்காக அவன் தன் வீடான பரமபதத்தினை விடுத்து, இங்கு தாழ நின்று, ரக்ஷணத்திற்காக காத்துக்கிடக்கின்ற இவனை எப்போது உணரப் போகின்றீர்கள்..?